تیم کیتز – باشگاه های ایرانی عمدتا از متریال دم دستی و کم ارزش برای با ارزش ترین جزء لباس خود استفاده می کنند.
در حال حاضر یکی از رایج ترین روش های درج لوگو روی لباس تیم های لیگ(و حتی تیم ملی) چاپ لوگوی برچسبی است که جدای از جنس نه چندان مطلوب اش، با آن برق زدن هنگام تابش نورهای محیطی توی ذوق می زند.
یکی از دلایل عمده استفاده از این سبک هزینه پایین، راحتی در اجرا و البته پیش از این دو تدارکات دقیقه نودی است و تدارکات نهایتا تا یک هفته پیش بینی می شود و جزو برنامه های بلند مدت نیست.
البته سفارش لوگو با متریال مناسب که به واقع ارزش معنوی نماد یک باشگاه را به رخ بکشد کار آنچنان پیچیده ای نیست و اندکی هزینه اضافه خواهد داشت که در میان مخارج آنچنانی باشگاه ها گم است.
در حال حاضر در بین تیم های ایرانی فقط صنعت نفت آبادان لوگوی خود را با متریالی وزین و به صورت تماما گلدوزی روی لباس درج می کند. سایر تیم ها نیز یا لوگو را در قالب طرح لباس یکجا زیر چاپ فرستاده اند(مثل استقلال، فولاد، سایپا و …) یا با همان روش دم دستی برچسبی نشان باشگاه را روی پیراهن نصب کرده اند(مثل پرسپولیس، سپاهان، نساجی).
در این بین تراکتور به واسطه هویت بصری تک رنگ خود قابلیت اجرای لوگو با همان متریال اسپانسر را دارد و به دلیل عدم درخشندگی چندان توی ذوق نمی زند.
هر چند امروزه برندهای بزرگ به طور خاص در تیم های سطح بالا لوگوی گلدوزی را به دلیل اینکه ممکن است در نواحی دوخت برای بازیکن ایجاد حساسیت کند با لوگوهای حرارتی برجسته جایگزین کرده اند، اما همچنان این سبک اجرا در کنار برخی متریال های رایج ژلاتینی، پلیمری، مخملی و … به عنوان روشی شایسته برای درج لوگو روی لباس تیم ها شناخته می شود.
رنگ پریدگی در اثر شستشو، بلند شدن لبه ها یا کل لوگو متاثر از گرما یا تعریق بدن بازیکن، برق زدگی و بازتاب نور در زوایای مختلف که جزئیات لوگو را محو می کند و نداشتن ابهت لازم برای القای ارزش معنوی لوگو به عنوان محور ارزش آفرینی در برندینگ تجاری باشگاه چند مورد از معایب استفاده از متریال نامرغوب برای لوگوی تیم ها است که به شکل وسیعی در بین باشگاه ها و تیم های ملی ایران شایع است.
*تصویر مطلب مربوط به بازی پرسپولیس مقابل شاهین بندر عامری است که لوگوی پیراهن مهدی عبدی مهاجم پرسپولیس جدا شده است.
